Πόσο προσβάσιμοι είναι οι δημόσιοι χώροι στην περιοχή που ζούμε; Για να το διαπιστώσει κανείς αρκεί μια βόλτα από τη μία άκρη του χωριού έως την άλλη. Κατά πόσο αυτή η βόλτα θα αποτελέσει ένας ευχάριστος περίπατος είναι κάτι αβέβαιο, ειδικά εάν το άτομο που την κάνει αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα υγείας, είτε όρασης είτε κινητικό, προσωρινό ή μόνιμο. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού, δίπλα αλλά και πάνω στα πεζοδρόμια και τις στάσεις των λεωφορείων. Ο φωτισμός ελλιπής, ειδικά στα μη κενρικά σημεία του χωριού. Ακόμα και το Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών δεν είναι προσβάσιμο σε άτομα με αναπηρία καθώς δεν υπάρχει ειδική ράμπα για κινητικό αμαξίδιο.
Είναι θέμα ενσυναίσθησης, παιδείας και κουλτούρας τέτοιους είδους συμπεριφορές και συνήθειες. Το πόσο νοιαζόμαστε για τον άλλον αποδεικνύεται μέσα από την καθημερινότητά μας και τις πράξεις μας. Δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε συνήθειες, ειδικά όταν αυτές θεωρούμε ότι εξυπηρετούν το προσωπικό μας συμφέρον. Αν όμως προσπαθήσουμε να το κάνουμε και μάθουμε να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, η ηθική ικανοποίηση που θα νιώσουμε θα είναι μεγαλύτερη από το πρόσκαιρο προσωπικό συμφέρον.
Δεν αρκεί να καταλογίζουμε ευθύνες στους εκάστοτες δημάρχους και να αποποιούμαστε των προσωπικών μας ευθυνών. Είναι ευθύνη όλων μας να κάνουμε προσβάσιμες τις περιοχές και τους χώρους που ζούμε. Διδάσκοντας τα παιδιά μας, μέσα και έξω από τα σχολεία, την ενσυναίσθηση, μαθαίνοντάς τα από μικρά να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να σέβονται την προσωπική ελευθερία του καθενός, η εικόνα θα αλλάξει προς το καλύτερο.
Γιατί, επιτέλους, πρέπει να καταλάβουμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε, πρώτα το μέσα και ύστερα το έξω μας, και να μην περιμένουμε να μας το αλλάξουν οι άλλοι.
Νούλη Δάφνη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου