*Της Πέννα Θεοδώρας Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι… Ο κινηματογράφος του τότε, σε αντίθεση με όσα μας σερβίρει η σύγχρονη χολιγουντιανή βιομηχανία θεάματος, ήταν παράθυρο σε έναν κόσμο που μπορεί να μην ήταν απαλλαγμένος από τη φτώχια, τη μιζέρια και την εξαθλίωση, αλλά τουλάχιστον στο τέλος, οι πρωταγωνιστές αγκάλιαζαν στοργικά ο ένας τον άλλον κι ατένιζαν με αισιοδοξία τη σκληρή προοπτική του μέλλοντος. Και όλο αυτό δεν ήταν τίποτα παραπάνω ή τίποτα λιγότερο απ’ ό,τι χρειαζόταν ο Έλληνας του ’60, ο οποίος πολύ πριν την έλευση της τηλεόρασης και του διαδικτύου έμαθε να αγαπά το σινεμά και να ονειρεύεται μια ζωή σαν αυτή των ασπρόμαυρων ηρώων. Η Λητή της δεκαετίας του ’60 δε θα μπορούσε, ως πολυπληθές επαρχιακό χωριό που σέβεται τον εαυτό του, να μη διαθέτει το δικό της κινηματογράφο. Και μάλιστα, όχι μόνο έναν αλλά δύο ! Οι Ληταίοι ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με τη ‘μεγάλη οθόνη’ στον κινηματογράφο « Αστέρια» του Ηλία Χατζηαντωνίου (Τσέλιγκα