«Τον χτυπούσαν με ξύλα που είχαν καρφώσει καρφιά», Eπιμνημόσυνη δέηση στη μνήμη του Παναγιώτη Μαυρουδή, στο Δρυμό

Αναδημοσίευση από το Oraiokastronet

Τα ανθρωπόμορφα κτήνη, οι «Έλληνες» συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών εκτέλεσαν την εντολή που είχαν πάρει για την  εξόντωση  του Παναγιώτη Μαυρουδή με φρικώδη φανατισμό. Μόλις τον αντίκρισαν έπεσαν πάνω του αφηνιασμένοι  για να δείξουν στα αφεντικά τους  πόσο πειθήνια  και αδίστακτα εκτελούν τις εντολές  τους.

Επί τρεις  μέρες τον βασάνιζαν άγρια, με ότι βασανιστήρια μπορεί να βάλει ο αρρωστημένος νους. Τον χτυπούσαν με ξύλα που είχαν καρφώσει καρφιά σε  όλο του το σώμα. Και αφού τον λιάνισαν κι  έκαναν κομμάτια  το σώμα του, μα όχι την ψυχή του, τον πήραν και τον εκτέλεσαν, δίνοντας  την χαριστική βολή.  Δεν σταμάτησαν όμως εκεί  τα τέρατα, βεβήλωσαν και τον νεκρό.  Απαγόρεψαν  στους συγγενείς να πάρουν τη σωρό του και άφησαν οι κανίβαλοι το πτώματα του άταφο επί μέρες σε κοινή θέα  να σκορπάει το φόβο στους συγχωριανούς, για να το βλέπουν και να σκύβουν το κεφάλι.

Ο Παναγιώτης Μαυρουδής πέθανε  25 ετών, ήταν ένας προικισμένος νέος που παρότι ορφανός από πατέρα κατάφερε να σπουδάσει γεωπόνος με τη βοήθεια των συγχωριανών του και στη συνέχεια να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην κοινότητα του χωριού. Στη διάρκεια της κατοχής σαν αγνός πατριώτης, συμμετείχε στην Αντίσταση ενάντια στους κατακτητές. Λόγω της αναγνώρισης και της εκτίμησης που απολάμβανε από το σύνολο των συγχωριανών του και του  ρόλου του στην ανάπτυξη της Αντίστασης, είχε μπει στο στόχαστρο των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους.  Έτσι το καλοκαίρι του 1944 στις 26 του Ιούλη, λίγους μήνες πριν από  την απελευθέρωση  έστησαν μπλόκο στην πλατεία του χωριού με σκοπό  να τον συλλάβουν και στη συνέχεια, όπως αποδείχθηκε  να τον σκοτώσουν. Παρότι ο Παναγιώτης Μαυρουδής ειδοποιήθηκε από έναν  συγχωριανό του για το μπλόκο, αρνήθηκε  να κρυφτεί  λέγοντας «και τι θα με κάνουν; Το πολύ-πολύ να με δείρουν». Δεν μπορούσε να πάει ο νους  του, ότι άνθρωποι από το χωριό, οι συγχωριανοί του, που πάντα προσέτρεχε όταν του ζητούσαν τη βοήθειά του,  θα αποθρασύνονταν οι δειλοί και θα γίνονταν οι σφαγείς  του.

Αυτόν τον ήρωα της Αντίστασης, που δεν δείλιασε ούτε μπροστά στα πιο φριχτά βασανιστήρια, τίμησε πρώτα-πρώτα  ο πρόεδρος της κοινότητας Δρυμού Καραστερίου Δημήτρης,  όταν  αποφάσισε στη δεκαετία του ΄80  να τοποθετήσει τον ανδριάντα του παλικαριού στην πλατεία του Δρυμού.

Εκεί απέναντι από το κοινοτικό γραφείο, δίπλα στο σιντριβάνι, που είναι σαν να αναβλύζουν  τα σιωπηλά δάκρυα χρόνων ενός χωριού, που δεν το άφησαν  να κλάψει  τον ήρωα του.  Εκεί κάθε 25 Ιουλίου υπάρχει σαν ελάχιστο δείγμα μνήμης  ένα ταπεινό μπουκέτο λουλούδια στη μνήμη του άξιου παλικαριού. Εκεί για πρώτη φορά, την Τρίτη 28 Ιουλίου τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση από τους συγγενείς του Παναγιώτη και παραβρέθηκε ο πρόεδρος της Δημοτικής  κοινότητας Δρυμού Κώστας Πατσιαλάς, ο πρόεδρος του Πολιτιστικού συλλόγου και άλλοι χωριανοί.

Μπορεί οι εκτελεστές του Παναγιώτη  να νίκησαν τελικά. Η νίκη τους όμως είναι η ήττα τους και η σαπίλα τους. Γιατί ο νικητής για να εδραιωθεί απαιτείται να έχει το αναγκαίο ηθικό έρεισμα που θα του επιβάλλει  την ηγεμονία, το οποίο όμως δεν διαθέτουν.

Με τη νίκη τους απλά νομιμοποίησαν τον κατοχικό δοσιλογισμό στην Ελλάδα, στη χώρα με το μεγαλύτερο αντιστασιακό κίνημα της Ευρώπης, δημιουργώντας ένα  μοναδικό και πρωτόγνωρο φαινόμενο για την μεταπολεμική Ευρώπη, όπου παντού τιμωρήθηκαν οι δοσίλογοι, εκτός από την Ελλάδα.

Οι σφαγείς του Παναγιώτη, οι δοσίλογοι, οι  ταγματασφαλίτες  έγιναν οι φορείς της κουλτούρας  του χυδαίου ατομισμού και του πλουτισμού με κάθε τρόπο και κυρίως με τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος, από τις  θέσεις  του κρατικού μηχανισμού που καταλάμβαναν.

Η Ιστορία είναι το νήμα που μας φέρνει στο Σήμερα. Αν το ακολουθήσουμε μπορούμε να κατανοήσουμε την επικαιρότητα γιατί όλα έχουν τις αιτίες και τις ρίζες τους κάπου. Το χτες είναι εδώ, μέσα στα μάτια μας. Όποιος ξεχνάει, χάνεται. Η μόνη μας περιουσία είναι η Μνήμη

Η  Ιστορία βρίσκεται παντού γύρω μας  στα  σημεία που απλώς στεκόμαστε ή περπατάμε, που  δουλεύουμε ή  πάμε σχολείο, κάποιοι κάποτε πολέμησαν και σκοτώθηκαν.

Ας  προσεγγίσουμε λοιπόν την Ιστορία χωρίς φόβο και  πάθος, γιατί όπως έγραψε ο Μίλαν Κούντερα «Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του».

Η  Δημοτική κοινότητα και όλοι οι φορείς οφείλουν να αναδείξουν την Ιστορία του Δρυμού,  ώστε να διαφυλαχθεί και να διατηρηθεί η συλλογική μνήμη, στην οποία οι ψυχές ταράζονται και δεν ησυχάζουν.

Γιατί τα τραύματα της πρόσφατης Ιστορίας στοιχειώνουν,   όσο  δεν γίνεται μια γενναία και ειλικρινής δημόσια συζήτηση για αυτά και όσο  μπαίνουν  κάτω από το χαλί.

Ο επιζών του Ολοκαυτώματος Ελί Βιζέλ είπε ότι  «ο δήμιος σκοτώνει πάντα δύο φορές, τη δεύτερη με τη λήθη». Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν να σκοτωθεί για δεύτερη φορά ο Παναγιώτης Μαυρουδής με τη λήθη κι ας εμπνευστούμε από αυτόν για το «τι πρέπει να εκτιμάμε και τι πρέπει αγωνιζόμενοι να προστατεύσουμε» στη ζωή μας, όπως έγραψε ο Μαρκ Μαζάουερ.